ROMEINSE SOLDATEN

Verhaal over vorige levens waarin rochelende longen centraal staan

Uit de praktijk reïncarnatietherapie van Marianne Notschaele-den Boer

© Uitgeverij RHA Publishing

ROMEINSE SOLDATEN

Half oktober 2009 had ik een afspraak met collega-reïncarnatietherapeute Willemijn Luyendijk om gezellig samen een hele dag op te trekken. Tot dat moment hadden we slechts enkele maanden intensief contact gehad per mail over sessieverslagen en doorverwezen cliënten, maar nu zagen we elkaar in het echt, in levenden lijve (een heerlijk woord voor reïncarnatie-therapeuten! J)

Gezien de onmiddellijke klik die we hadden bij ons eerste contact via Internet, grapten we regelmatig dat we elkaar ergens van kenden. Een voorgaand leven natuurlijk. Ons contact voelde goed, vertrouwd, en oud.

Als ik Willemijn mailde, wilde ik de aanhef van het mailtje het liefst beginnen met ‘Hé, oude strijdmakker!’ Ook was ik benieuwd of ze van sandalen hield, type Romeins, zie plaatje.

replica Romeinse sandalen

In levenden lijve

Toen we dus laatst gezellig een dag samen waren en therapiecases en voorgaande levens bespraken - ook therapeuten hebben problemen waar ze vanaf willen - kreeg ik in Willemijns nabijheid steeds meer last van mijn verkoudheid. Ik was al verkouden, maar mijn longen gingen in de loop van de dag harder piepen en raspen. Ik kreeg het steeds benauwder en tijdens een hevige hoestbui rochelde ik alsof ik een kerel was in plaats van een vrouw.

Daar moest ik hard om lachen. Al hoestend riep ik tegen Willemijn: ‘het lijkt wel of er water in mijn pijpje zit!’

Ik wilde zeggen: het lijkt wel of er water in mijn longen zit…, maar díe zin kwam niet uit mijn mond.

Alert op uit merkwaardige uitspraken (*1), zei Willemijn gekscherend: ‘Dat heeft vast met een vorig leven te maken!’

Ik hoestte nog harder en riep lachend: ‘Ja, het vorige leven waaruit ik je ken natuurlijk.’ Dat er iets ouds getriggerd (*2) werd, leek me duidelijk. In een daaropvolgende nieuwe hoestbui rochelde ik: ‘Vertel jij mij maar waar het mee te maken heeft.’

En zo ontdekten we die middag, dat we elkaar kenden uit twee vorige levens:

- een leven waarin we allebei Romeins soldaat waren, strijdmakkers

- een leven waarin we kinderen waren, spelend in een rivier

In beide levens stierf ik in ‘Willemijns’ bijzijn. De ene keer als soldaat, nadat mijn longen doorboord waren door de lans van de vijand, de andere keer doordat ik verdronk.

Beide keren maakte ik rochelende geluiden. De ene keer van het bloed, de andere keer van het water in mijn longen. Ook al was Willemijn in die levens de ene keer een jongen en de andere keer een man, mijn huidige lichaam (en longen) herinnerden zich als het ware: als ‘zij’ in de buurt is…. krijgen mijn longen het benauwd.

Hoog tijd om die twee oude levenservaringen af te ronden. Voor twee reïncarnatietherapeuten nu, een peulenschilletje. (*3)

VORIG LEVEN: SPELEN IN DE RIVIER MET FATALE AFLOOP

Wat ik wist en zag:

Twee jonge jongens. Spelend in rivierwater. De Nijl? Egypte? Een warm en zonnig gebied. Volgens mij hadden we niets aan. Blootgewoon.

We lachten, waren vrolijk, hadden veel plezier. Zwommen om het hardst. Spetterden in het rivierwater, zwommen onder water.

Ik gebruikte een holle rietstengel als primitieve snorkel. Via de stengel ademde ik lucht van boven het wateroppervlak, als ik onder water zwom.

Ik zwom onder water in de buurt van de benen van mijn vriend. Plagend. En ineens… hoesten, niet meer kunnen ademen, stikken.

Het werd donker om me heen. Ik verdronk (maar begreep niet precies wat daar gebeurde of hoe het kwam/nu wel: ‘water in mijn pijpje’.

Wat Willemijn noteerde:

“Snorkelen, hahahaha. Ik weet nog dat ik erbij stond, midden in de rivier en ik om me heen keek wat ik in het rietje kon doen om je te plagen. Niks leek geschikt, grasspriet was er niet ofzo, dus dan maar water. En ik maar denken (waren wij een jaar of 8?) dat jij dat water dan gewoon doorslikt en weer bovenkomt en mij dan terug gaat plagen ... maar in plaats daarvan was er ineens een hoop turbulentie onder water, ik vond het al grappig, maar je kwam maar niet boven. En toen werd het stil... :-( 

Wat heb ik me schuldig gevoeld daarna in dat leven!”

VORIG LEVEN: ROMEINSE STRIJDMAKKERS

Wat ik zag:

Twee Romeinse soldaten. Types als in de strip van Asterix & Obelix, zie plaatje bovenaan deze pagina. Ergens in Noord-Afrika, aan de kust. Romeinse Rijk beetje uitbreiden overzee… J

We wonnen veel gevechten samen, dat leven beviel ons uitstekend! We legden lange dagmarsen af, maar ik had een hekel aan lopen (in mijn leven nu, nog steeds, hahaha).

Toen er een verdwaalde ruiter te paard (vijand) aankwam, besloot ik die persoon onderuit te halen omdat ik zijn paard wilde hebben. Dan hoefden we niet meer te lopen. Maar voordat ik goed en wel doorhad wat er gebeurde, had ik een lans in mijn lijf te pakken van de man te paard.

Rochelend liet ik het leven.

Ik heb nog een tijdje met mijn energie na mijn dood in de buurt gehangen van ‘mijn strijdmakker’. Ik was het niet eens met het feit dat hij mijn vrouw overnam.

Wat Willemijn noteerde:

“En dat met die lans: we liepen ergens over een veld. Je wilde inderdaad niet lopen en we besloten net samen om die ene vijand op dat paard onderuit te halen, toen die vijand net ietsje sneller was. Je zag de lans wel aankomen, wilde nog een kwartslag naar rechtsachter opzij draaien om de lans te ontwijken (ik stond rechts van je; de lans van de vijand kwam ertussen), maar het was net te laat.

Je viel op de grond, de ruiter draafde door en ik liet me op mijn knieën vallen, naast je, ondersteunde met mijn linkerarm je hoofd. Maar het was al te laat, rochelend liet jij het leven.

Ik heb daarna wat persoonlijke spullen van je gepakt om aan je vrouw en kinderen te geven. Misschien heb ik daarna jouw vrouw wel "overgenomen", komt nu bij me op. Dan hadden de kinderen weer een vader. Voelde ik me waarschijnlijk ook weer schuldig naar jou toe: ik leefde nog en had ook nog je vrouw ... en je vrouw voelde zich misschien ook wel schuldig, kan ook nog. En het mag op je site, dit verhaal, grappig!”

We hebben bij de afronding van deze voorbije levens samen veel plezier gehad en veel gelachen. Hadden nu net zoveel lol als de spelende kinderen die we ooit waren. De hele dag dat we nu met elkaar optrokken en als twee collega-therapeuten aan het werk waren, voelde als vanouds, vertrouwd. Het oude strijdmakkergevoel.

Aan het eind van de dag gingen we samen gezellig uit eten in een restaurantje in de buurt van waar ik woon. Natuurlijk hadden we ernaar toe kunnen lopen, zo ver was het niet… maar ik gaf toch de voorkeur aan mijn auto. Geen paard van de vijand, maar moderne PK’s ….J

***

(1*) In mijn boeken vind je specifieke voorbeelden van werken met uitspraken van cliënten die uit de context vallen. Zie beginpagina van deze website www.vorigelevens.nl

(2*) Trigger: in sommige gevallen reageert het lichaam als omstandigheden (situatie/plaats/handeling) erg lijkt op een ervaring in het verleden, zoals in een vorig leven. De zwakke plek in het lichaam, in dit geval het longgebied, kan zogezegd heden en verleden niet goed meer uit elkaar halen. De longen reageren alsof ze zich in de oude ervaring bevinden.

Dat het longgebied bij mij een zwakke plek is, blijkt bijv. ook uit het verhaal van de Inca-boodschapper.

(3*) Afronden van trauma’s in voorbije levens kan op vele manieren. Via emotionele herbeleving, maar vooral door goed te begrijpen dat een ervaring is geëindigd, door te beseffen dat een leven voorbij is. Opschrijven van de gebeurtenis helpt daarbij.

PK=paardenkracht

Met dank aan Willemijn voor haar bijdrage aan dit verhaal. Haar praktijk voor reïncarnatietherapie vind je op deze website.

Marianne Notschaele-den Boer

© RHA Publishing

Terug naar beginpagina voor andere verhalen & boeken over vorige levens

____________________________________________________________________________________________________________

© RHA Publishing, oktober 2009