DE INCA BOODSCHAPPER

Fragment uit een vorig leven, uit de praktijk reïncarnatietherapie van Marianne Notschaele

Machu Picchu, Peru

© Uitgeverij RHA Publishing

Machu Picchu Peru

DE INCA BOODSCHAPPER - MACHU PICCHU, PERU

In een van de voorgaande verhalen - Doe-het-zelf: vorige levens herinneren - beschreef ik hoe je met behulp van een CD zelf herinneringen tevoorschijn kunt toveren uit je onderbewuste. Ik gebruik hier expres het woord toveren want voor veel mensen lijkt het daarop. Sommigen vinden vorige levens onzin, verzinsels, hersenspinsels etc.; voor mij zijn vorige levens reëel, gewoon, een gegeven.

Ik weet niet beter dan dat ik nu leef, maar al vele malen eerder heb geleefd. Of anders gezegd: met mijn zielsenergie in andere lichamen zat, in andere tijden, andere plaatsen. Al die eerdere ervaringen vormden me tot wie ik nu ben. En ook nu ben ik slechts zielsenergie in een vrouwenlichaam, net zolang tot mijn huidige zielsverpakking, mijn lichaam, er mee ophoudt.

Zintuigen

Wanneer je nieuwsgierig bent naar voorgaande levens en amper problemen hebt in je leven nu, dan zijn die CD’s met regressieoefeningen ‘terug naar een vorig leven’ (*1) een prima middel om informatie te vergaren.

In het gunstigste geval krijg je diverse beeldfragmenten te zien uit eigen voorgaande levens, in het slechtste geval ‘zie’ je niets. Visualisaties bevatten voornamelijk instructies voor ‘zien’: beeldmateriaal. Heb je pech en is je beeldend vermogen zwakker dan je andere zintuiglijke waarnemingen (horen, voelen, weten, ruiken, proeven) dan werken deze CD’s minder goed. Misschien kun je dan beter een reïncarnatietherapeut inschakelen zodat met persoonlijke representatievoorkeuren rekening kan worden gehouden bij de vraagstelling en trancediepte.

Hieronder vind je een voorbeeldje van wat zo’n CD met regressievisualisatie teweeg kan brengen.

***

Ik beluisterde de CD Regression to Times and Places van Brian Weiss (*1).

Volgens de hypnotiserende stem die ik hoorde, moest ik me voorstellen dat ik in een prachtige tuin rondliep. Een tuin met mooie planten, bloemen, fonteintjes en marmeren bankjes. Dat was niet zo moeilijk, dat kon ik me best voorstellen.

Omdat Brian Weiss sprak over marmeren bankjes en een groot gebouw met pilaren in deze denkbeeldige tuin, dwaalden mijn gedachten af naar het oude Griekenland; ik dacht aan schitterende tempels, hoge zuilen, witte gewaden… tot ik ineens de stem weer opving, die vertelde over een grote spiegelwand in de tuin waarop jaartallen werden geprojecteerd waaruit ik mocht kiezen. Als vanzelf zou ik dan vorige levens gaan zien…

Brian Weiss noemde 1850. Ik zag niets en sloeg aan het hoofdrekenen. In voorgaande levens was ik gestorven in de tweede én in de eerste wereldoorlog, hoe oud was ik dan geweest in 1850?

Hij was al verder. Noemde 1700.

Weer niets. Hè, verdorie.

De stem noemde 1500.

Middeleeuwen, dacht ik. In die periode had ik meerdere levens gehad, maar welke ook al weer? Ik zag niets. Irritant.

500.

Weer niets. Alles blanco.

Ik probeerde me te concentreren op het ontspannende achtergrondmuziekje van de CD terwijl de stem rustig verderging.

Tringgggg, tringgggg! Mijn mobieltje, ergens in de verte. Stom. Vergeten uit te zetten.

De stem ging verder. Ondanks een tweede belsignaal en daarna gepiep van een inkomend sms-berichtje ving ik zinnen op over ‘healing light’ en ‘crystals’. Waar bleven die vorige levens nou, die ik zou zien?

Ik dwong mezelf tot beter opletten. Wat zei Brian Weiss precies?

Oh, hij sprak over lichamelijke kwalen, helend kristallicht. Welke plek van je lichaam helend licht nodig had. Lekker Amerikaans, dacht ik. Beetje ‘healinglight’ sturen vanuit de kosmos en klaar. Toch dacht ik aan mijn longen. De laatste weken last met ademhalen.

Opnieuw dwaalden mijn gedachten af, tot ik de stem hoorde zeggen dat ik vrij was zelf te kiezen in welk land en in welk vorig leven ik terecht zou komen. Ha! Ineens zag ik wat!

Machu Picchu

Een mooi vergezicht. De Machu Picchu. Het meest algemene plaatje (zoiets als op de foto bovenaan) zoals je in alle reisboeken ziet. Ik dacht bij mezelf, horen daar Inca’s of Maya’s bij? Ik was even kwijt in welk land die Machu Picchu lag. En toen ging het heel snel… heldere beelden, lichaamssensaties…

Ik sta. Na te hijgen. Mijn ademhaling gaat moeizaam. Ik denk: wat een prachtig uitzicht! (Vanaf grote hoogte zie ik de Machu Picchu liggen). Wolkenslierten. IJle lucht. Mijn longen piepen (in mijn verbeelding, niet in het echt).

Ik denk: zou ik hier ter plekke dood neervallen? Dit kan mijn hart niet aan. Ik heb te lang, te hard gelopen. Ik ben een boodschapper, een renner. Een man, een Indiaan, in de bloei van mijn leven.

Vanaf grote hoogte zie ik onder me, in de verte beneden, kleine mensjes bewegen tussen de stenen behuizing. In het piepklein zie ik de toegangspoort waar ik doorheen moet om thuis te komen en om de boodschap af te geven.

Hoofdpoort

Ik zou die grijze, gladde stenen van de poort -waar ik nog doorheen moet- aan willen raken. Thuis willen zijn. Daar beneden. Maar dat ga ik niet meer halen. Ik kan geen stap meer verzetten. Mijn benen trillen van vermoeidheid. Ik zou willen dat ik met mijn handen over de rechte groeven van de grijze, grote steenblokken kan gaan. De hoofdpoort. Ik moet het halen, maar dat lukt me niet meer.

De afdaling kan ik niet volbrengen. De lucht is te ijl, ademen gaat zwaar. Ik ben doodop. Heb te lang en te hard gelopen. De vorige loper was er niet. Ik moest het tweede traject erbij nemen. Dat was veel te zwaar, zelfs voor mij. Maar de boodschap is zo belangrijk, ik moest de dubbele afstand hard lopen. Doorgaan met rennen.

Boodschap – Quipu

Met mijn linkerhand bevoel ik het stoffen pakje dat ik bij me draag. Ik weet dat daarin de boodschap zit, bestaande uit kunstig gevlochten, gedraaide en geknoopte strengen koord. Kleurrijk. Net zoveel kleuren als verwerkt in mijn kleding. Als ik naar mijn eigen kleding wil kijken, zie ik alles om me heen draaien. Duizelig. Ik heb geen adem meer. Pijnscheuten in mijn borstgebied. Piepende longen. Mijn hart kan het niet aan. Het stopt met kloppen.

Ik was een Inca-Indiaan, niet ouder dan een jaar of 30.

Afbeelding van een quipu en een Inca-boodschapper

Voor ik meer kon zien (ik werd net nieuwsgierig!) over wat voorafging aan bovenbeschreven moment en wat de boodschap inhield die ik over moest brengen, was de stem op de CD bezig met de afronding van de visualisatie…

Begon ik net wat te zien… en was het al weer afgelopen…L

***

Leuke inzichten

Diezelfde avond dacht ik na over wat ik had ‘gezien’ tijdens de visualisatie. In een flits schoot door me heen:

· ‘Hardlopers zijn doodlopers’. Grappig, uit dit Inca-leven komt die vaststelling. Als ik marathonlopers op televisie zie rennen denk ik steevast: die zijn gek! In mijn idee kan er zo iemand dood neervallen. Ik snap nu waarom ik dat denk. Doet me onbewust denken aan de doodservaring als Inca-renner.

· Een vriendin van me is vorige maand op vakantie naar Peru geweest. Ze zou daar o.a. gaan wandelen en de oude Incaroute afleggen naar Machu Picchu. Ik kon me niet voorstellen dat zoiets leuk was, dacht: zou ze geen last krijgen van de ijle lucht daar?

· Handwerken vond ik als kind ‘ontzettend stom’. Behalve macramé, een touwknoopvariant. Die knoopjes vond ik leuk om te maken, spannend, ik vond het net ‘geheim schrift’. Al Googlend naar afbeeldingen van Inca-boodschappers, zogenaamde ‘Chasquis’(*2) kwam ik op plaatjes van de quipu’s, Inca-boodschappen in touw. (zie fotootje hierboven). Dat zette macramé ineens in een ander licht.

· In diverse levens heb ik geleerd ‘iets over te brengen aan anderen’. Niet altijd met het gewenste resultaat. Voorbeelden daarvan verwerkte ik in mijn paranormale roman 'Boodschappenmeisje' . Als Inca-renner lukte het me niet een boodschap op de juiste plaats te bezorgen. Misschien dacht ik onbewust bij het verzinnen van de titel voor mijn roman: deze keer informatie in een boek verpakken, als meisje… J, wie weet ‘loopt’ dat beter af…

Zoveel inzichten, dankzij het beluisteren van een CD. Dat zouden meer mensen moeten weten, dat kan ik overbrengen aan anderen…

Vandaar het verhaal van deze Inca-boodschap(per).

Longen

Wat was er eerder: de kip of het ei? De een zal zeggen, ach, herinneringen aan vorige levens zijn niet echt. Verzonnen. De Machu Picchu-afbeelding staat in elke reisgids, geschiedenis van de Inca’s vindt iedereen interessant enz. Je bent beïnvloed door wat je ooit zag of hoorde in dit leven. De ander zal zeggen: je had al een vorig leven als Inca-boodschapper, logisch dat je daarom geknoopte touwtjes leuk vond als kind, dat je daarom nog steeds bezorgd bent dat hardlopers dood neervallen enz.

Gelukkig mogen we in dit land vrij kiezen. Ik kies graag voor de vorige-levens-variant. Maar voel je vrij om er anders over te denken.

Oja… de dag nadat ik het beeld had gezien van de Inca-renner die dood neerviel, deden mijn longen minder zeer, in dit leven. Toevallig? Of hoefden mijn huidige longen geen boodschap meer over te brengen?

Marianne Notschaele-den Boer

RHA Publishing – nov.2008

Bovenstaand verhaal is in gewijzigde vorm opgenomen in het gratis ebook 'Vintage Life'

(*1)

Hypnotherapeut Brian L. Weiss M.D. ‘Regression to times and places’

- Healing meditation (20 min)

- Regression to times and places (20 min)

Een typisch Amerikaanse CD. Brian Weiss heeft een prettige, rustige stem. Het Amerikaans is vlot en netjes ingesproken, zonder ‘knauw’accent. Op de achtergrond beetje koor-achtige uithalen die hypnotische trance opwekken.Veel ‘you ar going down and down and deeper and deeper…’ De eerste oefening is er een van het type: visualisatie met Grieks aandoende tempels, marmeren pilaren en bankjes, fonteinen, kristallen en ‘lighthealing’. Prima om je lichaam energetisch ‘schoon te spoelen’.

De tweede oefening lijkt erg op de voorgaande: zelfde muziekje, zelfde intro, maar dan met de mogelijkheid om in dezelfde tuinomgeving op een spiegelscherm zaken uit het verleden te projecteren. Hij geeft daarvoor verschillende tijdsperioden: 1850, 1700, 1500, etc. en laat ruimte open voor eigen ervaring. Toch is de visualisatie oppervlakkig, zeker niet therapeutisch. Wel meerdere keren te gebruiken.

Brian L. Weiss’ - ‘Regression through the mirrors of time’

Is bijna een exacte kopie van ‘Regression to times and places’, maar nu met inductie richting ‘childhoodmemories’ en heel kort iets tav vorige levens.

De eerste visualisatie is typisch Amerikaans: love & peace, moet je van houden (J ) Voor het ophalen van herinneringen uit vorige levens zou ik deze niet aanbevelen. Wel voor regressie naar jeugd.

- Meditation to Inner Peace, Love and Joy (15 min)

- Regression through the mirrors of time (15 min)

(*2)

Bron: Wikipedia: The Chasquis (also Chaskis) were agile and highly-trained runners that delivered messages, royal delicacies and other objects throughout the Inca Empire, principally in the service of the Sapa Inca. Chasquis were dispatched along thousands of miles, taking advantage of the vast Inca system of purpose-built roads and rope bridges in the Andes of Peru and Ecuador. On the coast of what is now Peru their route ran from Nazca to Tumbes. Chasqui routes also extended into further reaches of the empire into parts of what are now Colombia, Bolivia, Argentina and Chile. Each chasqui carried a pututu (a trumpet made of a conch shell or animal's horn), a quipu in which information was stored, and a qipi on his back to hold objects to be delivered. Chasquis worked using a relay system which allowed them to convey messages over very long distances within a short period of time. Tambos, or relay stations, were constructed at key points along the road system, often consisting of a small shelter with food and water. Chasquis would start at one tambo and run to the next tambo where a rested chasqui was waiting to carry the message to the next tambo. Through the chasqui system a message could be delivered from Cusco to Quito within a week. Retrieved from "http://en.wikipedia.org/wiki/Chaski"

Klik op de afbeeldingen voor meer boekinformatie:

Terug naar beginpagina van deze website

© RHA Publishing - op alle artikelen en cliëntverhalen berust copyright, gelieve dit te respecteren – aug. 2012