GIFPIJLEN IN HET REGENWOUD

Kinderen en reïncarnatietherapie - een vorig leven van Lex (7)

uit de praktijk reïncarnatietherapie van Marianne Notschaele

© Uitgeverij RHA Publishing

GIFPIJLEN IN HET REGENWOUD

Af en toe werk ik met kinderen in mijn praktijk. In de meeste gevallen gaat het dan om ‘Nieuwetijdskinderen’(*1) die worstelen met hun hoogsensitiviteit(*2) of paranormale ervaringen. In een paar consulten geef ik kind en ouders tips, adviezen en oefeningen mee om zelf verder te kunnen.

Hoewel vorige levens bij deze kinderen niet altijd aan de orde zijn, hebben ze meestal gemakkelijk toegang tot informatie uit voorgaande levens. Zij vinden dat vaak de gewoonste zaak van de wereld, hun ouders lang niet altijd…J

***

Lex (7) kan zich moeilijk concentreren op school, zo vertelt zijn moeder. ‘Sommen maken gaat slecht’, ze is bang dat hij blijft zitten en een klas moet overdoen.

Tegenover me zitten een vrolijke, levenslustige jongen en een (over)bezorgde, aardige moeder. Lex is tenger van gestalte, heeft prachtige donkerbruine ogen in een mooi gevormd gezichtje, een kleine hartenbreker in de dop. Zijn houding straalt aan de ene kant onverschilligheid uit, aan de andere kant interesse. Zijn moeder heeft hem namelijk, voordat ze de afspraak maakte, uitgelegd dat er bij reïncarnatietherapie gespeeld en getekend wordt, en dat je terug kunt in de tijd om problemen op te lossen. ‘Terug in de tijd’ vindt hij intrigerend, therapie niet nodig. ‘Zitten blijven, ach… op school gaat het goed. M’n moeder maakt zich zorgen, ik niet.’ Maar omdat het een lieve, sociale jongen is wil hij haar best een plezier doen. Twee consulten wil hij proberen, want ‘misschien helpt het wel’.

Tijdens de eerste sessie laat ik Lex op papier diverse situaties tekenen en inkleuren. Momenten waarop hij boos is, verdrietig, bang, blij én het moment op school tijdens rekenles, als de sommen niet lukken. We verkennen al tekenend het probleemgebied.

Hij krijgt het er warm van, kleurt zichzelf op het tekenvel als bruin poppetje met extra rood voorhoofd/borstgebied/zweethanden. Het gezichtje op papier ziet er angstig uit. Gedachten die daarbij horen (in een tekenstrip’wolk’ erboven gezet): ‘O-oh, die kan ik niet.’

Als de juffrouw voor de klas staat en iets nieuws aankondigt (nieuwe sommen), krijgt Lex het warm, een rood hoofd, last van zweethanden en een benauwd gevoel op de borst. Hij staart vervolgens naar buiten....en weg is hij, ergens anders met zijn gedachten.

Bij het tweede consult vertelt Lex tussen neus-en-lippen door dat hij met zijn vriendjes veel toverdranken maakt, echte gifdranken. ‘Nee, natuurlijk geen echt gif, haha, net-alsof-gif om mee te spelen.’

Lex houdt van stripfiguren. Komt dat even goed uit, ik ook. Mooi dat ik daar gebruik van kan maken in therapie. De stripfiguren Suske en Wiske beschikken over een teletijdmachine, een uitvinding van professor Barabas, waarmee ze naar ‘het verleden’ reizen om avonturen te beleven. Ik stel voor dat we ook zoiets doen: reizen door de tijd… en vraag aan Lex of hij weet hoe we dat aan kunnen pakken?

Direct sleept hij een stoel naar mijn glazen bijzettafeltje in de praktijkruimte. Ik schuif aan in een andere stoel. Opgewonden roept hij: ‘Kijk, hier zit het gaspedaal en daaraan kan je draaien. Hennnng, hennng!’ Hij stuurt volop met het glazen blad van het tafeltje, dat meedraait in de richting van zijn armbewegingen en roept: ‘We gaan op reis met de teletijdmachine!’ Op avontuur… naar het verleden… jazeker, maar wel met een therapeutische instructie: richting vorig leven met: ‘Ik kan het niet, angst voor nieuwe dingen, een rood hoofd, zweethanden en benauwd gevoel op de borst’. (*3)

Onder veel hennng-hennng-geluiden ‘reizen’ we terug in de tijd. Lex’s ‘route’ voert langs denkbeeldige metershoge hagedissen en dinosaurussen. Plotseling meldt hij: ‘Zo, we zijn er.’ Hij ‘stapt uit’ en zegt: ‘En nou heb ik er geen zin meer in.’

Eerst moet hij plassen, dan ziet hij interessante dingen in mijn boekenkast die hem nu pas opvallen, vervolgens vist hij kleffe snoepjes uit zijn broekzak en vraagt of ik er ook eentje wil. Uitvluchten en afleiding genoeg. Volwassenen en kinderen doen exact hetzelfde wanneer ze in de buurt van de oorzaak van het probleem komen. Proberen er vandaan te blijven, want meestal gaat het om een ‘niet-leuke’ ervaring.

Ik help hem herinneren waarom we samen ‘op reis’ zijn. We gaan verder met tekenen op papier -op de grond- en gebruiken ‘zijn hand die het wel weet, ook als zijn hoofd het niet meer weet’. Het bange bruine mannetje met rood hoofd, zweethanden en een benauwd gevoel op de borst verschijnt weer op een tekenvel.

‘Wat hoort daarbij? Hoe ziet de omgeving eruit waar dat mannetje woont?’, vraag ik.

Lex pakt een dikke, groene viltstift, zet wat ‘bomen’ op papier en zegt: ‘Veel groen, een heel groot oerwoud, zo’n warm bos.’ Aha, een tropisch regenwoud.

En dan begint Lex te vertellen. Hij stapt als het ware ‘zijn’ verleden binnen…

Hij is een krijger van een Indianenstam en bewapend met blaaspijp en gifpijltjes. Veel gifpijltjes! Hij is een goed jager en vechter, beweegt zich soepel voort tussen metershoge bomen en tropisch gebladerte en let vooral op giftige slangen. De krijger maakt deel uit van een inheemse stam die in constant gevecht is verwikkeld met naburige stamleden. Tegenstanders worden via gifpijltjes uitgeschakeld. Om duidelijk te maken hoe dit werkt ‘sluipt’ Lex in bijpassende bewegingen over de vloer, stoelen als hindernis nemend.

Als ik hem vraag naar een moment te gaan waar hij ‘t warm heeft, bang is voor iets nieuws en denkt: ik kan het niet, komen we in een ervaring terecht waarbij hij voor het eerst een vijandig stamlid moet uitschakelen. Hij is bang dat zijn tegenstander sterker is, maar haalt opgelucht adem en zegt: ‘Pfff, dat liep goed af, die ander gaat best snel dood.’ Hem overkomt gelukkig niets, de andere krijger gaat de (blaas)pijp uit.

Langzaamaan ontvouwt zich het verdere levensverhaal. Ineens fluistert Lex: ‘Er zijn indringers in de buurt. Dat klopt niet!’ Het regenwoud behoort de inheemse bevolking toe. ’Dit is nieuw. Dit heb ik nog nooit gezien. Gele mensen!’ De mensen die hij ziet hebben een andere huidskleur dan de zijne, die roodbruin is.

Alsof Lex opnieuw als krijger tussen de tropische lianen verborgen op de uitkijk ligt, fluistert hij: ‘Hoe kan dat nou? Ze hebben dunne huizen, waar rook uitkomt (zandkleurige grote tenten) en rollende dingen die lawaai maken (voertuigen, Jeeps?) Het stinkt.’ (*4)

De twee rivaliserende stammen besluiten de handen ineen te slaan en gezamenlijk tot aanval op ‘de gelen’ over te gaan. Speciale gifblaaspijpen worden geprepareerd en ingezet. De krijger heeft het warm van opwinding, zijn wapen, de blaaspijp, houdt hij angstvallig vast. Zijn handen zweten. Zijn warme hoofd bonst van spanning. Hij bespiedt en besluipt de nieuwen, krijgt het benauwd: ‘Er zijn zoveel van die gele mensen.’ Veel meer dan hij dacht: ‘Oo-oh, dat kan ik nooit! Ik krijg ze nooit allemaal dood.’

De aanval wordt ingezet. Enkele ‘gelen’ worden gedood door gifpijlen, maar de meeste stamleden vinden de dood in een vuurgevecht. Eén voor één vallen ze neer en schreeuwen het uit van de pijn. De krijger begrijpt er niets van. ‘Hoe kan dat nou? Ze vallen zomaar om en bloeden heel erg.’

Als ik vraag wat er met zijn lichaam gebeurt, zit Lex zo goed in de (oude) ervaring, dat hij als volleerd stervend krijger naar zijn borst grijpt. ‘Au! Het doet boem van binnen!’ (‘Iets nieuws dat pang zegt’, een kogel.) ‘Creperend van de pijn’ stort een ‘gewonde’ Lex neer. ’t Is alsof ik naar een goede acteur in een actiefilm kijk. Hij heeft het benauwd, kucht, rochelt en zegt: ‘Ik bloed nu dood hoor’. Staat dan plotseling op om te zeggen: ‘Hé, kun je niet even voor dokter spelen, want dit gaat echt niet goed.’ Als ik hem zeg: ‘Kom op joh, je weet heel goed dat je nu Lex bent. Je speelt na wat daar gebeurt’, gaat Lex kreunend en steunend verder met zijn ‘sterfproces’ totdat hij ‘dood’ is. Moe blijft hij liggen.

‘Heeft de dode krijger nog iets nodig om op zijn manier afscheid te nemen van dat leven? Wil hij naar een hemel?’

Lex krabbelt overeind, pakt vier viltstiften tegelijk, kleurt de krijger op papier een hemel in en zwaait met denkbeeldige toverstafjes terwijl hij zegt: ‘Hij moet omhoog!’ Als extraatjes smeert hij er goudgele glitterlijm overheen, want ‘de krijger heeft veel geleden’.

Ineens moet de praktijkruimte ‘donker’ van Lex. Licht uit, lamellen dicht. In mijn doos therapiespullen voor het werken met kinderen heeft hij plastic sterren zien liggen. Fluorescerende sterren, die onder invloed van lamplicht in het donker goudgeel oplichten. ‘Die moeten nog op de zere plekken.’ Eerst houdt hij de sterren onder de bureaulamp, die hij aan- en uitknipt, daarna legt hij ze in het donker op de tekening, op de borst van de krijger, ‘tot hij weer goed voelt’. Daarna doen we het licht weer aan.

Ter afronding leg ik overeenkomsten en verschillen uit tussen toen en nu. De Indiaanse krijger in het regenwoud werd gedood door ‘de nieuwen’, ‘gele mensen’ met ‘nieuwe’ wapens. De krijger stierf en ‘vertrok’ met zijn zielsenergie, zijn dode lichaam achterlatend.

Als de juffrouw op school met nieuwe sommen op de proppen komt, raakt Lex in de war. Hij draagt de oude ervaring nog in zijn herinnering mee, dat ‘iets nieuws’ verkeerd afloopt. Lex koppelt aan elkaar: nieuw=angst=vertrekken. Zijn lichaam reageert automatisch, hij krijgt het warm, een rood hoofd, last van zweethanden en een benauwd gevoel op de borst. Hij ‘vertrekt met zijn gedachten’ en weg is zijn concentratie...

Gelukkig zijn nieuwe dingen, zoals sommen, niets om nu bang voor te zijn. Lex is nu een andere jongen dan de krijger van toen. De schoolklas is een veiligere omgeving dan een tropisch regenwoud met inheemse bevolking en blanke indringers. Hij kan zijn aandacht gerust bij de sommen houden. Nieuwe sommen kunnen spannend zijn, maar hij gaat er niet aan dood.

Lex moet er vreselijk om lachen, hij snapt het en roept: ‘Ik kan het wel! Ik kan die sommen lekker wel!’ Vrolijk stampt hij in het rond. Als hij mij de verschillen zelf nog een keer uit kan leggen, weet ik zeker dat hij begrijpt hoe de vork in de steel zit.

‘Wacht, ik moet even naar mijn jas’, roept Lex en holt de kamer uit. Hij keert terug met: ‘Hier, niet kijken, ogen dicht en hand open. Die krijg je van mij want nou hoef ik niet meer terug te komen.’ Als ik mijn ogen opendoe en naar mijn rechterhand kijk zie ik drie blauwwit geaderde knikkers liggen. ‘Dat zijn mijn mooiste, die mag jij hebben.’ In ruil geef ik Lex drie grote, plastic ‘oplaadbare’ sterren om enigszins evenwicht te behouden.

En dan moet het nog één keer donker van Lex. Nou, vooruit dan maar. Lichten uit, lamellen dicht. Ik moet van hem op de grond gaan zitten, mijn ogen dichthouden en niet bewegen. ‘Je mag echt niet kijken, hoor.’

Ik hoor hem rommelen in de doos therapiespullen, hoor klikgeluiden, het bureaulampje dat aan- en uitgaat, voel wapperende armbewegingen en kleine dingetjes die op me vallen. Op mijn haar, mijn kleding, op de grond. Braaf hou ik mijn ogen dicht tot hij zegt: ‘Tataaa…voor jou… nou mag je je ogen weer opendoen.’

In het donker lichten tientallen fluorescerende plastic sterren op. Goudgele sterren. Ze hangen in mijn haar, liggen op mijn kleding, op de grond om me heen. Overal. Lex heeft royaal gestrooid. ‘Mooi hè’, zucht hij.

‘Hartstikke mooi!’ beaam ik. Een sterrenregen als bedankje, wie zou dat niet willen…?

Hoe het verder afliep?

Lex was in twee sessies klaar met therapie, zijn concentratie verbeterde op school en met gemak ging hij over naar de volgende klas.

Zijn moeder dacht dat ze misschien toch te bezorgd was geweest over zijn schoolprestaties, hij had eigenlijk geen therapie nodig gehad. Beiden vonden het prima als ik hierover een verhaal zou schrijven. ‘En’, voegde ze toe: ‘Ook al heeft die therapie geholpen, hij heeft het gelukkig allemaal verzonnen.’

Ach, voor sommige ouders is het wennen dat kinderen zomaar in- en uit vorige levens kunnen stappen.

Wanneer ik in een speelgoedwinkel fluorescerende pastic sterren zie liggen, moet ik altijd breeduit glimlachen en denk ik als vanzelf even terug aan de spontaniteit van Lex.

***

(*1)

Nieuwetijdskinderen, Sterrenkinderen, Indigokinderen, Lichtkinderen, Kristalkinderen. Allemaal benamingen voor hetzelfde: kinderen die in deze ‘Nieuwe Tijd’ geboren zijn, hooggevoelig zijn én beschikken over paranormale talenten op divers gebied. Vorige levens zijn voor deze kinderen eenvoudig toegankelijk, maar dat geldt ook voor ‘gewone’ kinderen tot een jaar of zeven.

(*2)

Hoog Sensitieve Personen (kinderen en volwassenen), afgekort ‘HSP-ers’: hun intuïtie is sterk ontwikkeld. Ze zien, voelen, horen, ruiken, proeven, ‘weten’ meer dan gemiddeld. Hun aura/energieveld is dun, ijl en ‘open’; hierdoor kunnen ze anderen gemakkelijk ‘aftasten’ of ‘in andermans energieveld ‘kruipen’. Energiebegrenzing is niet hun sterkste kant, maar dit kan wel aangeleerd worden.

(*3)

Mes-bruginductie = therapeutische methode om de bronoorzaak van een probleem te lokaliseren in plaats/tijd. Drie componenten van het probleem: mentaal (gedachte), emotioneel (gevoel) en somatisch (plek in het lichaam) worden als ‘beginsleutels’ gebruikt.

(*4)

Geschatte tijdsperiode waarin het leven van de krijger zich afspeelde: jaren 1930-1960. Lokatie: tropisch regenwoud.

Met dank aan Lex en zijn moeder voor hun bijdrage

Dit verhaal werd in gewijzigde vorm voor therapeuten gepubliceerd in het vakblad voor Regressie- en Reïncarnatietherapie ‘Cyclus’ onder de titel ‘Een kinderhand vol sterren’ in 1995.

Marianne Notschaele-den Boer

RHA Publishing

Een ander verhaal over een Nieuwetijdskind, vindt u hier: Ilse ziet dode oma's vliegen

Naar informatie over boek met vorige levensverhalen

Terug naar beginpagina voor andere verhalen.

© RHA Publishing, juli 2008