VORIGE LEVENS IN POMPEï,

uit de praktijk reïncarnatietherapie van Marianne Notschaele

© Uitgeverij RHA Publishing

Gipsafdrukken van slachtoffers van de uitbarsting van de Vesuvius (*)

VORIGE LEVENS IN POMPEI

Mijn hart maakt altijd een klein vreugdesprongetje als ik mensen tegenkom die, net als ik, een vorig leven hadden dat zich afspeelde in Pompeï, ten tijde van de uitbarsting van de vulkaan Vesuvius.

Toen de Vesuvius in het jaar 79 na Christus zijn kokende lava en giftige gassen uitbraakte over de bewoners van Pompeï, was ik in dat leven een al wat oudere man. Een koopman. Rijk geworden dankzij bloeiende scheepshandel.

De grond onder mijn toenmalige voeten beefde en schudde van de vulkaanuitbarsting en ik vluchtte weg. Rende voor mijn leven. Passeerde al hollend een groot gebouw met marmeren trappen en pilaren…en tja…dat liep niet goed af. Een van de pilaren viel om, ik kwam eronder terecht en wegkomen lukte niet meer. Verstikkende zwavelgassen bereikten me eerder dan de roodgloeiende lavastromen… einde verhaal, einde vorig leven.

Zwavel

In mijn huidige leven ben ik lange tijd allergisch geweest voor antibiotica waarin zwavel verwerkt was. Mijn huid reageerde daarop met ‘vuur’rode eczeem. Net ‘verbrande’ huid.

Na verwerking van onaffe emoties en situaties uit voorgaande levens waarin mijn huid een belangrijke rol speelde, verdween de huiduitslag in dit leven. En dat terwijl een dermatoloog mij al als hopeloos geval had betiteld. Niets was minder waar.

Als kind fascineerde de Vesuvius en de resten van het oude stadje Pompeï mij in hoge mate. Op 7-jarige leeftijd kon je me blij maken met een boek waarin fresco’s van Pompeïaanse villa’s waren afgebeeld. Geen doorsnee kost voor een kind van die leeftijd, maar het ‘herinnerde’ mij aan de aangename jaren die ik daar eeuwen geleden doorbracht. Prettige herinneringen uit vorige levens werken ook door! Als rijke koopman liet ik me graag masseren in de toenmalige Thermen, het openbare badhuis. Tegenwoordig ga ik nog steeds graag een dag naar de sauna…

***

Meisje in Pompeï

Frances (48) kwam onlangs voor een consult bij me. Een van de vragen die ze me voorlegde ging over Pompeï. Ze zei hierover: ‘Toen ik een aantal jaren

geleden in Pompeï kwam, wist ik niet wat me overkwam. Toen ik daar door de straat liep wilde ik huppelen en rennen. Het voelde zo goed aan, het was zo fijn en luchtig dat ik zo blij werd als een kind… Het was een hele intense ervaring en ik wilde er eigenlijk helemaal niet weg. Het gevoel dat ik terug wil is nog steeds heel groot.’

Terwijl Frances de woorden ‘huppelen, rennen, zo blij als een kind’ gebruikte, zag ik beelden van een jong meisje dat zich op een binnenplaats van een Romeinse villa losrukte van haar vrouwelijke bediende, een slavin. Ze wilde niet mee! Het meisje wilde terug naar binnen, iets ophalen. Een sieraad. Een ketting? De bediende wilde het meisje in veiligheid brengen omdat de Vesuvius asregens uitbraakte. Het meisje begreep niets van wat er allemaal gebeurde.

Het complete verhaal van wat er gebeurde tijdens Frances consult is opgenomen in het boek IK WAS EENS...

Tevens gebruikte ik Frances’ sessie als inspiratiebron voor de illustratie op het boekomslag: een spelend meisje dat zich nog niet bewust is van de dreiging van de uitbarstende vulkaan.

Illustrator Maurice Hof van Prozart maakte er een mooi surrealistisch plaatje van.

(*) Op het plaatje bovenaan de pagina zie je gipsafdrukken van lichamen van gestorven Pompeïanen. Op hun vlucht in 79 na Chr. bedwelmd door vrijgekomen gassen uit de Vesuvius. Nadat ze gestikt waren kwam de allesverzengende lava over hen heen, waardoor hun lichamen verbrandden. Na het stollen van de lava bleef een (lichaams)holte over. Pas eeuwen later werden deze holtes opgevuld met gips: de afdrukken van hun lichamen kwamen toen opnieuw tevoorschijn.

Er is een uistekende BBC documentaire, Nederlands ondertiteld, over dit onderwerp beschikbaar: ‘Pompeï, de laatste dag’ (zie dvd-overzicht)

Marianne Notschaele-den Boer

RHA Publishing – april 2009

Klik op de afbeeldingen voor meer boekinformatie:

Terug naar beginpagina van deze website

© RHA Publishing - op alle artikelen en cliëntverhalen berust copyright, gelieve dit te respecteren – aug. 2012