‘VOOR ALTIJD DANSEN’- © Roos Boum

Roos Boum, winnares van de verhalenwedstrijd ‘Een kat heeft negen levens, een mens…’

Verhalenwedstrijd, uitgeschreven door RHA Publishing - 3 juni 2013

Uitgeverij RHA Publishing feliciteert Roos Boum van harte met het winnen van de verhaalwedstrijd 'Een kat heeft negen levens, een mens...'

Haar verhaal is gekozen uit 40 inzendingen.

Roos Boum wist de jury met onderstaand verhaal te boeien en verrassen.

VOOR ALTIJD DANSEN

Zo lang al in het niets, maar toch in het alles, wat is het zwaar, of is dit juist licht? De pijn is weg, en dat doet intens zeer.

***

'Paul, kijk, wat een schatje!' Jacky stoot haar man aan.

'Over zeven weken kunt u hem ophalen. Vandaag moeten ze hun oogjes openen,' zegt de hondenfokker.

Eindelijk krijg ik ze open. Het moment waar ik op wachtte. Het licht kwelt. Meer dan ik zie, weet ik. Het is niet goed. Bij mijn Danu! Hoe kan dit?

***

Waarschuwend trekt de Ierse wolfshond zijn lip op, vanuit zijn keel een dreigend gegrom.

Marian, de overbuurvrouw, ziet verschrikt af van haar voornemen Lisa te knuffelen. 'Vertrouw je je hond nog steeds?'

'Ja, Borus is haar grote beschermer, een hecht stel die twee,' lacht Jacky.

'Twai,' babbelt Lisa na. Het meisje leunt tegen de reusachtige hond. Met grote ogen bekijkt ze de volwassenen.

'Twee,' corrigeert Jacky. 'Een, twéé, drie!'

'Twai,' praat Lisa haar moeder na en brabbelt verder tot tien.

'Tjee, ze telt al!' verbaast Marian zich. 'Hoe oud is ze? Drie?'

'Bijna.'

'Jammer dat ze nog niet loopt en speelt.'

Jacky knikt. 'Kinderen die motorisch zwak zijn, zijn verbaal vaak vlugger. Ze kan ook het alfabet opzeggen en kent alle boekjes van Nijntje uit haar hoofd.'

'Echt waar? Dat is uitzonderlijk.'

'Ze verzint ook woorden. Een klok is tondajeniksiton, onze slaapkamer shalona, en ze maakt al letters!' Jacky staat op en komt terug met een blaadje waarop in bibberige letters staat:

LLŷR AGUS AOIBH.

Marian kijkt de trotse moeder ongelovig aan. Kleine Lisa herkent het blad, druk met haar handjes fladderend, roept ze: 'Liiir!' Ze slaat haar blote armpjes om de nek van de hond en verzucht in haar kindertaaltje: 'Ogg-us, iiiv.'

'Ze vindt Borus lief,' verklaart Jacky.

Marian wijst naar een vreemde draakvormige wijnvlek op het kinderarmpje. 'Laten jullie die weghalen?'

'Als ze groot is.'

***

Jacky doucht Lisa. De negenjarige fladdert druk en babbelt over de Keltische avond waar ze heen gaan. Ze is dol op alles wat Iers is. Jacky luistert maar half. Ze is gehaast, ze moet Lisa's tanden nog poetsen, haar nog aankleden, want dat kan het meisje niet zelf. Straks is er weer de strijd om wat Lisa aan moet. Een spijkerbroek met een truitje is leuk, maar Lisa zal zoals altijd haar lange nachthemd aan willen. Soms moppert Jacky goedmoedig tegen Paul dat zij net de bediende is van hun dochter, maar beiden weten dat een autistisch kind dit met zich meebrengt.

Lisa is eindelijk aangekleed en in haar jas gehesen. Stokoude Borus heeft de staart omlaag, zijn baasjes gaan uit, hij weet dat hij niet mee mag.

Wat gehaast vertrekt het gezin, tot Lisa stokt. Verstard kijkt ze naar de volle maan die vanuit een zwarte hemel neerkijkt. Lisa's vrolijkheid slaat acuut om in irrationele selenofobie, angst voor de maan. Huilend laat ze zich op de grond zakken waar Borus zich meteen aan haar zijde vlijt. Zacht likt hij met grote halen haar zoute tranen. Lisa begraaft haar gezicht diep in zijn ruige vacht. Voor vanavond; geen Ierse dansavond.

***

Nooit zal ik vergeten hoe haar ranke voeten sierlijk dansten over de zachte bosbodem. Lange haren volgden Aoibh gracieus. De handen van mijn priesteres fladderden omhoog en omlaag, de gouden drakenarmband gleed mee, het boze bezwerend. Aoibh's bedienden zaten in een cirkel en keken naar haar op. Ze telden het ritme: ainaz, twai, þrīz, fedwōr en riepen Aoibh, wat zoals altijd klonk als een langgerekte 'iiiv'. Tussen iedere draai keek Aoibh naar mij. Het verlangen brandde, de herinnering aan onze heimelijke ontmoetingen zoet. Ze greep mijn hand, we dansten, onze lichamen versmolten…

Plots verscheen de clan uit het niets!

Ze grepen haar.

Gekrijs.

Fakkels.

Ik wilde haar verdedigen.

Pakte mijn bijl, maar een vlijmende pijn schoot door mijn schedel.

Haar witte gewaad kleurde rood, vlammen, de gloeiende drakenkop schroeide haar arm. Ik kroop naar haar, mijn bloed streelde haar mooi gezicht, haar glimlach vergevend. Ze staarde naar de volle maan, alvorens haar ziel deze aarde verliet. Ik, Llŷr, haar beschermheer, had gefaald.

Vannacht is het mijn tijd. Ik moet mijn liefste achterlaten. Aoibh is in goede handen. Niet voor niets heb ik haar hier uitgenodigd bij deze mensen. Deze keer was het tekort. Vorige keer, onmogelijk. Ooit zullen we voor altijd dansen, zoals alle zielsverwanten doen.

Ik voel Aoibh's armen om mijn hondenkop, leg mijn poot op haar arm. Mijn Eve, mijn Lisa, het is weer onze laatste dans. Fodhlíthe, daor.

© RHA Publishing – 3 juni 2013 – www.vorigelevens.nl