Marianne Notschaele - den Boer (1960) - reïncarnatietherapeut en auteur - Een persoonlijk verhaal

 

Afbeelding met persoon, vrouw, binnen, tafel

Automatisch gegenereerde beschrijving

Marianne Notschaele-den Boer

EEN PERSOONLIJK VERHAAL

Spontane vorige levens

Vanaf jonge leeftijd heb ik spontane herinneringen aan vorige levens en ‘zie’ of ‘weet’ ik vorige levens van anderen.

Als kleuter vertelde ik enthousiast aan mijn ouders over ‘vroeger’; ze spraken mijn verhalen niet tegen, informeerden een beetje hoe of wat en constateerden dat ik een rijke fantasie bezat. Zo riep ik bij het zien van een foto van de piramides in Egypte: ‘Kijk, daar heb ik gewoond, in de woestijn, heel lang geleden!’ Bij een speelfilm over Noord-Amerikaanse indianen merkte ik gedecideerd op: ‘Hé, zó deden we dat niet, dat ging anders!’ Ik wist zeker dat op een andere manier gekookt werd dan op tv werd vertoond.

Toen mijn opa en oma een keer op vakantie gingen naar Italië, Pompeï, vroeg ik: ‘Nemen jullie alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft een stukje van de Vesuvius voor me mee?’ Het stukje gelige steen dat ze meebrachten van hun reis rook licht naar zwavel. Wat een herkenning: “Het ruikt precies zo als toen de Vesuvius uitbarstte.’

De dag dat ik thuis als 7-jarige een geschiedenisboek uit de kast trok over de tweede wereldoorlog staat me helder bij. In het boek viel mijn oog op zwart-wit foto’s van opeengestapelde lijken in een concentratiekamp. Ik kon alleen nog maar staren naar die foto’s en dacht: ‘Dit ken ik. In kleur. Dit hoort bij de vorige keer dat ik er was’. Op datzelfde moment ging er in mij iets op slot. Dit vorige leven kwam veel te dichtbij. Vertellen over vroeger ‘vond ik ineens niet leuk meer’.

Later als ik groot ben

Het gewone dagelijkse leven nam ’t over. Ouders, thuis, ruziën met mijn broertje, lagere school, huiswerk, middelbare school, VWO. Ik las alles wat los en vast zat van tijdschriften tot wetenschappelijke boeken en dacht na over later. Wat zou ik gaan studeren of worden? Archeologe, cultureel antropologe, bibliotheekmedewerker, Nederlands studeren? Soms dacht ik: ‘Later als ik groot ben, word ik gewoon schrijfster’, om het daarna weer te vergeten.

Na het VWO koos ik de voor mij veilige weg en volgde een beroepsopleiding tot meertalig directiesecretaresse bij de grote gloeilampenfabriek in het zuiden van het land. Dat leek me wel wat. Een nuttige, praktische opleiding en meteen een baan eraan vast. Mooi geregeld. Dat kon ik dan tot mijn 65e doen. Mij was voorgehouden altijd zelfstandig de kost te verdienen en met een baan als directiesecretaresse was ik verzekerd van werk. In de avonduren studeerde ik MO-Frans, voor de lol en omdat het me zo gemakkelijk afging om Frans te spreken. Voor de grap zei ik dan: ‘Ik ben vast in een vorig leven Franstalig geweest, zo makkelijk dat ik het nu vind’.

Bijna tien jaar werkte ik met veel plezier in een cultureel congrescentrum als nuchtere, snelle directiesecretaresse die vier talen steno beheerste en moeiteloos ‘blind’ kon typen. Ik hielp mee bij de organisatie van kunsttentoonstellingen, verzorgde cursussen edelsmeden, keramiek en tekenen- en schilderen, werkte bij een theater- en muziekafdeling. Kortom, ik kon mijn creatieve ei kwijt. Secretaressewerkzaamheden deed ik uitstekend, vooral op hectische momenten wanneer zaken snel tevoren moesten worden ingeschat. Ik wist wie tevoren zou bellen, welke afspraak zomaar uit zou vallen, welke vergadermappen plotseling nodig waren etc. Zo werkte iedere secretaresse toch?

Reorganisatie

In 1990 diende zich een grote reorganisatie aan. Ineens wist ik plotseling zeker dat ik bij de groep zou horen ‘die eruit moest’, hoewel dat onlogisch was. Toch gebeurden allerlei merkwaardige opeenvolgende zaken en … ik kon op zoek naar een andere functie. Nu was iets nieuws snel gevonden, maar dit werd het punt in mijn (huidige) leven waarop ik werkelijk nadacht. Wat wilde ik met (de rest van) mijn leven? Omdat, naar mijn inzicht, toeval niet bestaat en wonderen nog steeds gebeuren, ontving ik in die periode een folder over een meerjarige beroepsopleiding tot reïncarnatietherapeut bij de Stichting Reïncarnatietherapie Nederland (SRN) in Utrecht. Ik was verbaasd: bestond zoiets? Kon je iets leuks studeren op het gebied van reïncarnatie? Er een vak van maken? Iets in mij ontwaakte.

Vorige levens, wist ik daar niet al wat vanaf? ’t Was net of er ergens achter in mijn hoofd een piepklein krakend deurtje opening en ik opnieuw contact maakte met oude informatie. Dit ging ik studeren, tenzij er teveel vegetarische, geitenharensokkenfiguren rondliepen. Voor de zekerheid toch maar een tijdje parttime blijven werken in de ‘normale’ bedrijfswereld.

Help!

Het eerste jaar van de opleiding (1991/1992) verliep voorbeeldig. Ik had het nodige gelezen over reïncarnatie en vorige levens en alle uitleg vond ik ‘logisch’. Secretaresse-ervaring was handig bij het uitwerken van sessieverslagen. Ik genoot, voelde me geweldig en op de juiste plek aanbeland. Tot het eerste praktijktentamen kwam.

In plaats van alle stappenplannen conform het geleerde te hanteren, ‘zag’ en ‘wist’ ik direct bij het zien van de examencliënt met welk vorig leven ik aan de slag moest. Ik bedoel, de examinator zag toch zeker ook meteen welk vorig leven bij een bepaald probleem hoorde? Nee? Echt niet? Ik schrok me wezenloos. Net zoals ik dacht dat iedere secretaresse alles vooruit kon zien ten behoeve van degene voor wie je werkte, kon toch zeker iedereen op deze opleiding vorige levens zien van of bij elkaar? Daarom zat je toch op deze opleiding? Dacht ik. Omdat het leuk was om met informatie uit vorige levens te werken? Anderen zagen toch zeker ook direct in een groep cursisten wie elkaar uit welk vorig leven kende? Nee? Echt niet? Help!

Ik was zo uit mijn evenwicht gebracht, dat ik in het tweede jaar (1992/1993) van de opleiding meteen zelf in therapie kon. Om (opnieuw) te ontdekken en te (leren) werken met het feit dat ik dingen zie/weet die anderen niet zien of (nog) niet kunnen zien of weten. Ik baalde dat ik niet een gewoon probleem had, maar opgescheept zat met een paranormaal probleem. Het duurde daarna zeker vier jaar werken in mijn eigen praktijk regressie/reïncarnatietherapie voordat ik het woord ‘paranormaal’ gemakkelijk uitsprak. Woorden als ‘begaafd’ of ‘helderziend’ kreeg ik eerst echt mijn keel niet uit. Vorige levens kunnen zien of weten vond ik geen gave, maar een last. Totdat ik dit door de jaren heen in mijn werk leerde hanteren en een juiste mix maakte tussen stappenmodellen uit de reïncarnatietherapie en werken met vorige levens op mijn manier.

Boeken van Marianne Notschaele (zie www.vorigelevens.nl)

En nu… boeken & therapie

Naast regressie- en reïncarnatietherapeut ben ik schrijver geworden, precies zoals ik als kind al wilde. Inmiddels heb ik heel wat boeken geschreven. Zo nu en dan word ik geïnterviewd over mijn werkzaamheden voor artikelen in bladen. Die interviews zet ik online op deze webpagina.

Ik blog over onderwerpen die mij interesseren op Blog Vorige Levens. Sinds 2016 schrijf ik iedere maand een artikel voor het spirituele maandblad ParaVisie; de ene keer over vorige levens en reïncarnatie(therapie), de ander keer over paranormale ervaringen.

In 2021 rondde ik het e-book Het Chinese Kompas af. Ondertussen werkte en werk ik mee aan boeken van andere auteurs.

In april 2022 zette ik een gratis e-book online over geestontmoetingen: Geest(ige) ontmoetingen, waargebeurde paranormale verhalen. Je kunt dit hier lezen. Eind juli 2022 kwam mijn 20e boek uit, een gratis e-book met reïncarnatie- en zielsverhalen: Onbeperkt houdbaar: de ziel. Dit is hier te lezen of downloaden in pdf.

Voor een totaaloverzicht van boeken, klik hier.

Januari 2023: er is een nieuw gratis e-book: ‘Replay, werken met vorige levens’

Afbeelding met tekst, klok, horloge

Automatisch gegenereerde beschrijving Klik op de cover voor een rechtstreeks linkje.

Wie schrijft, die blijft! De mix tussen therapie doen en schrijven vind ik fantastisch. Alles is op wonderlijk mooie manier samengekomen: werken met vorige levens en het erover schrijven. Ik heb zelf trauma’s verwerkt uit vorige levens die in de weg zaten, talenten opgeduikeld uit levens die ik als kind al ‘wist.’ Kennis genomen van informatie waar ik iets nuttigs mee kan doen. Als secretaresse leerde ik blind typen met tien vingers. Iets wat nu als helderziende therapeute en schrijfster bijzonder handig is. Alles wat je gedurende je leven (en vorige levens) leert, is meegenomen.

Ere-lid NVRT

De Nederlandse Vereniging van Reïncarnatietherapeuten (NVRT) benoemde me in 2019 tot ere-lid van de NVRT (ook al ben ik geen beroepslid meer) ‘wegens bijzondere diensten voor de vereniging en belangrijke bijdragen aan de bekendheid van regressie- en reïncarnatietherapie’. Een benoeming waar ik trots op ben, want ik hoop van harte dat mijn boeken en gratis e-books bijdragen tot het toegankelijk maken van het bestaan van vorige levens.

Afbeelding met tekst

Automatisch gegenereerde beschrijving    Afbeelding met tekst

Automatisch gegenereerde beschrijving

Home of www.vorigelevens.nl

 

© RHA Publishing – 24-1-23